Heb je het gevoel alsof je steeds opnieuw op hetzelfde punt uitkomt op je relatiepad? Er is iets gebeurd, je bent afgewezen, of je realiseert je dat je wéér gevallen bent voor iemand die uiteindelijk helemaal niet bij je blijkt te passen. En je vraagt je af: waarom? Ik ken dat gevoel heel goed...
Ahh… het kan zo frustrerend zijn! Zeker als je al veel werk hebt gedaan om het anders aan te gaan pakken. Maar ook als het je eerste keer is: het voelt ontmoedigend om weer terug bij af te zijn.
Stel je voor dat je verdwaald bent in een donker bos vol kronkelige paadjes, zonder kaart. Je hebt een vermoeden dat je een bepaalde kant op moet. (Las je een bordje? Zei iemand het? Je weet het niet meer.)
Je struikelt over wortels, stenen en takken, stapt in plassen en raakt verstrikt in stekelige struiken. (Waarom gebeurt dit mij? Anderen lijken niet te verdwalen!)
Natuurlijk blijf je lopen – je wilt veilig aankomen. Er móét een uitweg zijn! (toch?)
En dan zie je een lichtje in de verte ✨ Dus natuurlijk volg je het. Het leidt je een prachtig pad op – althans: het is even fijn… Totdat je opnieuw vastzit in struiken en: diezelfde boomstronk weer ziet (nee, echt?!?).
Oké. Je weet dat je moet stoppen met het volgen van willekeurige lichtjes (lees: de mensen tot wie je je aangetrokken voelt). Je moet een echt plan maken. Je moet je eigen pad vinden.
Dat betekent dat je moet bepalen waar jij (ja, jij, persoonlijk) naartoe wilt. En wat je nodig hebt om daar veilig aan te komen. Idealiter doe je dit bewust, zonder te verdwalen in algemeen advies, gehypete theorieën of maatschappelijke verwachtingen.
De beste manier die ik ken om dit te doen, is door je pad van een beetje afstand te bekijken.
Je kunt het beste leren navigeren door een helder beeld te krijgen van waar je nu staat. In kaart brengen je waar je vandaan komt, inclusief dingen die jouw route beinvloeden – zowel helpende als niet-helpende. Zodat je valkuilen leert herkennen – en vermijden! En in vrijwel elke omstandigheid je eigen weg naar huis weer terug kunt vinden.